neden??

Ara sıra soruyorum kendime böyle, yaşadığım olaylar karşısında NEDEN diye..

Sanırım bazen iyi niyetimin kurbanı oluyorum..İnsanlara, çevremdekilere öncelikle insan olduğundan dolayı değer veriyorum,eğer birine de 'arkadaşım' diyorsam artık ona daha da değer vermeye başlıyorum.Arkasında hiç bir düşüncem olmadan,hesapsız..Tabi benim arka planda hiç bir düşüncem olmaması karşı tarafın da aynı dürüstlükte olmasını gerektirmiyor!Aslında teoride biliyorum bunu.Sorun pratikte uygulamak.YAPAMAM Kİ!
Benim meselem şu ki karşımdakini kendim gibi zannediyorum!Benim aklıma 40yıl düşünsem gelmez ya onun da gelmez zannediyorum.Sonra da bazen şaşkın ördek gibi kalakalıyorum işte!
Ama bunu,bu huyumu değiştiremem..Şüpheyle yaklaşırsam benim yüreğim kararır,güvensizliklerim baş gösterir.Her hareketin altından mana çıkaran/çıkarabilen bir yapım da yok.
Dikkatli olmam lazım belki biraz daha..
 
Kendime notumdur:1)Bir tuhaflık hissediyorsan; evet o işte bir bit yeniği vardır!
2)Kadın milletine bahşedilmiş 'SEZGİ' yeteneğini sakın bir daha yok sayma.
3)''Amaaaan yok artık hüsniye gibi kendi kendime kuruyorumdur kesin'' deme!